masz rację, nieco sztuczny, mało realistyczny, ale właśnie dzięki temu możemy do niego podejść z pewną rezerwą, na luzie. Jeśli chodzi o Spielen wir liebe, (bardziej preferuje tytuł Maladolescenza, bo to przecież włoski film, a nie niemieckI), to tam już tematyka jest bardziej poważna, nie da się koło tego przejść tak lekko, tutaj cały czas reżyser mruży do nas oko. Widzimy scenę gwałtu, fakt, że "na własne życzenie", a dziewczyna wsiada na rower jak gdyby nigdy nic i jedzie dalej. Dopiero w scenie, kiedy ciemnowłosa zgniata kanarka widzimy łzy, gdzieś stłumione emocje, etc.

Uważam, że film całkiem udany, wygląda tak typowo na francuski film, trochę mi przypomniał nawet Bunuela z lat 70-tych.