A w środku panuje moralna zgnilizna: poligamia, hedonizm, mamona jest ważniejsza od utrzymywania więzi rodzinnych, a na to wszystko przyzwala głowa domu.
Nie znałam prawdziwej historii przed seansem, wobec tego myślałam, że film bazuje na fikcji. Miałam nadzieję, że skończy się smutno, ale zwyczajnie, pokazując ulotność dzieciństwa i jego magii; przyjacielskich relacji na całe życie i naiwnych planów na przyszłość. Myślałam, że po rozdzieleniu przyjaciółek, spotkają się po paru latach, już dojrzalsze, stonowane, zdystansowane do dziwacznej relacji, jaka ich łączyła. Okazałoby się, że nie mają sobie nic do powiedzenia, a całe spotkanie byłoby dość krótkie, zdominowane krępującym milczeniem, z obopólną potrzebą odejścia w przeciwne strony bez żalu.
Przyjaciółki do morderstwa zabierały się tak niemrawo i niepewnie, że byłam przekonana, iż do niego nie dojdzie. Tym bardziej, że nie czułam motywu tej zbrodni.
Obecnie dziewczynka z "dobrego" domu jest wziętą pisarką. Z wywiadu z nią wnioskuję, iż jest bardzo chłodną, wyrachowaną kobietą. Nie chce wracać do przeszłości ujmując ją w ramach obojętności, nawet irytacji i lekceważenia. Po wyjściu z poprawczaka, nie chciała kontynuować znajomości z przyjaciółką. Twierdzi, że nie miała jej nic do powiedzenia. Nie dziwię się; ktoś tu napisał, że morderstwo zatruło przyjaźń. To chyba najtrafniejsze określenie dla tego, co się stało, gdy plan uratowania relacji w ten "niekonwencjonalny" sposób został wdrożony w życie.