ps. ilu beatlesów potrzeba do ścięcia drzewa? czterech!

Ty zaś dałeś popis rozwleczonym tekstem,którego nie chce mi się czytać.Nie jestem psychofanem,ale fanem i dla fana nie są to nudy, bo fajnie było posłuchać dopiero co rodzących się utworów.

trochę nie bardzo rozumiem reakcję, bo przecież ja się z tym zgadzam. zresztą dokładnie to samo napisałem wymieniając podpatrzony proces formowania się utworu jako jeden z czterech elementów tego filmu, który właśnie podobał mi się najbardziej!

tu mam pytanie, czy trwających w nieskończoność dialogów o niczym słuchałeś z równym zaangażowaniem?

Wyobraź sobie, że obejrzałem, nie nudząc się, bez polskich napisów.

no tak, ale też nazwałeś się fanem - przypuszczam że gdyby oni tylko siedzieli i nic nie mówili to też byś się nie nudził, bo taki jest przywilej fana - oblepianie wszystkiego własnym entuzjazmem, sentymentem.. we wczesnej młodości np. bardzo lubiłem postać bukowskiego i ucieszyłem się, kiedy światło dzienne ujrzał dokument-rozmowa You Never Had It, a przecież obiektywnie rzecz ujmując niewiele jest on warty - ot wywiadzik jakich w internetach pełno. optyka fana sprawia, że nawet najbanalniejsze rzeczy urastają do rangi wielkiego wydarzenia po prostu, fan jest jak dino z flinstonów - pożre wszystko i rzecz wszelką skąpany w aurze radosnego świętowania.

Przecież nikt nie zmusza niefana, aby oglądał i się męczył, jak ty.

nikt mnie nie zmuszał, to fakt. obejrzałem sam z siebie, bo podobał mi się poprzedni dokument jacksona. ciekawi mnie też archiwalny trend kina dokumentalnego, to jak on postępuje. no i beatlesi jako zjawisko kulturowe, choć też ich lubię muzycznie, niektóre utwory uważam za genialne i wizjonerskie - np. Revolution 9 itp. pobudki mogą być więc różne.

a więc potwierdzasz to co napisałem, iż rzecz jest dla wąskiego grona zapaleńców - czy gdyby tak skonstruowany film dotyczył jakiegoś, nie wiem, dr. albana, to podobałby ci się tak samo bardzo? nie sądzę.

Nie zgadzam się. Po pierwsze to dokument a nie fabuła, więc wymaga skupienia od odbiorcy. Po drugie, nie trzeba w ogóle znać beatelsow żeby docenić psychologiczna stronę filmu. Mamy grupę 4 twórców plus inne osobę zamknięte w studio przez 3 tygodnie. Ileż tam się dzieje! Nigdy nie widziałem jak pracuje zespół muzyczny przy tworzeniu, teraz można to zobaczyc, przy okazji oglądając powolny jego rozpad. No i jeszcze lata 60 te w tle. Nie widziałem nigdy podobnego filmu.

fair enough, nie mam zamiaru się wykłócać:) powiem tylko, że i ja uważam ową tajemną unię mistykę podczas której Ojciec Dźwięk i Matka Cisza spotykają się na przeciąg tchnienia, aby wypluć z siebie coś, co prawdopodobnie zostanie w naszej świadomości do końca ziemskiego czasu - chodzi o tytułową piosenkę Get Back - za jedną z najlepszych rzeczy tego dokumentu. tyle że do obserwacji tego kosmicznego wydarzenia nie potrzeba mi dziewięciogodzinnego filmu o beatlesach - miast tego wystarcza mi np. skromne dziewięć minut Muzykantów karabasza.. pozdrawiam:)